Optimisme is een morele plicht 

Laat ik beginnen met te stellen dat ik het gedoe rond de documentaire van Sigrid Kaag wat mij betreft terecht is. Het laat politiek zien van de kant waar het eigenlijk niet over zou moeten gaan. Het laat zien dat het teveel over de vorm gaat het veel te weinig over de inhoud. Dat is niet sterk. Zeker niet als je authentiek leiderschap en nieuwe politieke ideeën wil laten zien. Als je aandacht als campagneleider (of voorlichter) dan gaat naar het wel of niet dragen van een autogordel, heb je blijkbaar weinig focus op de inhoud van de boodschap. De voorlichter/campagneleider/spindoctor is meer bezig met de angst voor ophef dan het versterken van de boodschap. De beeldvorming krijgt weer meer prioriteit dan de politieke boodschap. Ik zie dat dit bij alle politieke partijen aan de hand is. Zeker ook bij mijn partij (D66). Teveel gladde mannen in consultancy blauwe pakken met bruine schoenen die enorm bezig zijn met vorm en beeldvorming en de inhoud vergeten. Aan de andere kant zie ik ook hypocrisie. Journalisten die roepen dat Kaaggate een schande is. Terwijl iedereen in Den Haag en daarbuiten weet hoe de symbiose tussen politiek en media werkt. Als er redacties zijn (publiek of commercieel) die beweren dat ze nooit hebben voldaan aan het verzoek van een politicus om aan een talkshowtafel aan te schuiven, maar alleen als meneer of mevrouw Y niet ook aan tafel zit. Als een journalist wil beweren dat bij een interview met een wethouder nooit ‘de voorlichter er even bij is blijven zitten om mee te luisteren’, dan klopt dat natuurlijk niet. Of hoe vaak zegt een communicatieadviseur dat hij ‘graag wil meedenken over de tekst in de krant’. Of zijn er serieus journalisten die denken dat het lekken van die documenten uit pure dankbaarheid en zonder enige bijbedoeling is. Datzelfde geldt natuurlijk voor politici van links tot rechts. Beweren ze heus nooit een oneliner te hebben bedacht voor de krant? Vertellen ze nu heus dat een hele fractie hetzelfde ‘woordvoeringslijntje’ ineens spontaan aan het opzeggen is. Iedere politicus weet hoe laat de speech van de politiekleider op het congres moet beginnen om nog ‘mee te kunnen’ in het journaal. Politiek en media houden elkaar in beeldvormingswurggreep. De nadruk op beeldvorming wordt steeds elke keer weer belangrijker. De gevolgen daarvan zijn ernstig. De angst voor ophef en slechte kritieken maakt dat de nadruk nog meer op controle van de beeldvorming komt te liggen. Uiteindelijk moet de politiek natuurlijk weer weg van de beeldvorming en terug naar de inhoud. Dan maar een keer een politicus met zweetplekken onder de arm in beeld. Dan maar een keer een aankomend partijleider zonder autogordel in de auto. Geef nou maar ruimte aan wat hij of zij te zeggen heeft, waar hij of zij met dit land naar toe wil. Want daar gaat politiek uiteindelijk over.

In afvalland is luierrecycling al een tijdje een graal, een bijna heilige graal. In Nederland willen we minder restafval verbranden en luiers maken ruim 5% uit van het restafval, dus dat is makkelijk scoren. En iedereen uit de afvalbranche weet dan te vertellen dat er ‘vroeger wel verwerking van luiers was, maar dat bedrijf ging failliet’. Nu zijn we dus weer op zoek naar een oplossing voor de luiers. Maar misschien even bij het begin beginnen. Vroeger gebruikte iedereen katoenen luiers, in films kom je het nog wel tegen. Die witte grote lappen met veiligheidsspelden vast gemaakt die na dienst te hebben gedaan schoongemaakt en gewassen moesten worden om weer opnieuw gebruikt te kunnen worden. Wel duurzaam, maar ook gewoon een vies werkje. Dat moet de fabrikanten van toilet- en hygiëneproducten niet zijn ontgaan. Bovendien willen jonge ouders alleen maar het beste voor hun kleine prins of prinses, dus het mag ook best wat kosten. En daar kwam de wegwerpluier of, zoals iedereen hem inmiddels kent de ‘Pamper’. Een enorm succesvol product dat werkelijk in gigantische hoeveelheden over de toonbank gaat. Maar al die verkochte luiers gaan, na vol geplast en gepoept te zijn ook allemaal de afvalbak in. Per luier dragend kind gaat er maar liefst 22 Kg per maand (!) aan luiers de container in en daarna de verbrandingsoven. Met het oog op het circulair maken van onze economie, een betere grondstof efficiëntie is het dus zeker de moeite waard om iets met die luiers te doen. Wat zou er meer voor de hand liggen om de Ladder van Lansink erbij te pakken en aan de slag te gaan met preventie en hergebruik. Een logische stap want het voorkomen van 22 Kg afval per maand gedurende bijna drie jaar per kind, dat scheelt echt een berg afval. En er zijn ook prima wasbare luiers die in niets meer lijken op de oude katoenen luiers met veiligheidsspelden. Wasbare luiers die makkelijk in gebruik zijn, het kind eerder zindelijk maken, goedkoper zijn en tenslotte veel beter voor het milieu. Er is eigenlijk maar 1 klein probleem; achter deze wasbare luiers zit niet het enorme marketing apparaat van bijvoorbeeld Procter & Gamble, het bedrijf van de Pampers. Misschien net zo belangrijk, we hebben in afvalland onze mond wel vol van de Ladder van Lansink, maar eigenlijk verzinnen we veel liever ‘end of pipe’ oplossingen. En dus gingen de techneuten aan de slag om de luiers te gaan recyclen. Een duur systeem waarbij met veel druk en hoge temperaturen de superabsorberende kunststofkorrels weer worden omgezet in plastic granulaat. Van dat granulaat kunnen dan weer ‘hoogwaardige’ producten zoals bermpaaltjes worden gemaakt. Tot mijn verbazing staat de hele afvalbranche daarbij te juichen en te klappen. Maar deze recycling is natuurlijk helemaal niet om te juichen. Eerlijk gezegd laten we onszelf een beetje poep in de ogen smeren. We vergeten als afvalbranche stelselmatig dat preventie en hergebruik de eerste stappen zijn naar een circulaire economie. We gaan als branche (en als politiek) zo diep door de knieën voor producenten en gemaksconsumenten dat we onze echte taak vergeten. Hoog tijd dat ook de afvalbranche gaat zien dat wat je als poep erin stopt er niet als parel uitkomt. Willen we echt een belangrijk onderdeel zijn van de circulaire economie dan zullen we moeten stoppen met die end of pipe techniekjes.